"Heyla, moet ge mij niet meer antwoorden?", een schertsend tekstje dat ik de laatste weken wel vaker op mijn gsm zag verschijnen. Gaarne zou ik geantwoord hebben dat mijn belkrediet op was, maar dát liet Proximus begrijpelijk niet toe. Dan maar op Facebook een berichtje sturen, een mailtje misschien alsook een offline bericht op MSN. Of misschien eens telefoneren met de vaste lijn, een fax sturen, een telegram, desnoods een brief!
Al die mogelijkheden om de mensheid te bereiken! En toch...
Zondagavond
19u02: mijn blonde vriendschap belt aan! Samen wandelen we naar het station, alleen zou maar alleen zijn.
19u34: de trein vertrekt een kwartier te laat. We missen onze aansluiting en daarmee ook de vroege aankomst te Brussel.
21u00: de trein vertrekt te Luik.
22u32: eindelijk arriveer ik op kot.
Zal ik ooit op tijd mijn slaap-en werkplaats bereiken met het openbaar vervoer?
Zaterdag jongstleden, de uitvaart van een dierbaar iemand. Ze was een voorbeeld in diplomatische en eloquente vaardigheden. Een mede-germaniste. Hoewel er een groot leeftijdsverschil was, heerste er toch een sfeer van wederzijds respect, een verbondenheid van geesten. De dood zorgde voor een eeuwige stilte tussen onzer beiden. Nooit meer zal ik haar bereiken om goede raad te horen te krijgen, om keuzes betreffende de levenswandel te bespreken, om te informeren naar culturele belevenissen..
Donderdagavond was er dat leuke kerstbierenfeestje in de buurt van de universiteitscampus, na een leutige fondue-avond met bijbehorende wijnen (zeer lekker n.b.). Swingende sfeermuziek, zoete kerstgueuze en een aangenaam gezelschap waren de ingrediënten. Iemand trachtte me mijn vrijgezellenbestaan te verduidelijken, en verklaarde door middel van haar observaties: "Gij zijt gewoon enorm onbereikbaar!".
Hoe bedoelde ze dat? Het piekeren heeft me bij momenten wakker gehouden. Tijd voor zelfcontemplatie me dunkt.
Het perfecte leven, de hartstochtelijke liefde, de grootste onderscheiding, de onmetelijke rijkdom of een proper kot, allemaal dingen om van te dromen!
Maar er zijn al zoveel dagelijkse verlangens die onbereikbaar blijken te zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten