Terug naar huis, de kermis is voorbij.

Dag lezers, wees welgekomen!  

Het is weer even geleden. Wees niet boos op mij, maar op die vele weken vakantie die een student verdient na het zware labeur van een geheel schooljaar.
Wat gebeurde er zoal?

Er was de roadtrip! Een korte samenvatting: Berlijn is super en ik ga er spoedig wederkeren, Polen is een bouwwerf en vrij eentalig Pools, Litouwen is vreselijk goedkoop en toch tracht de bevolking stijlvol door het leven te gaan, in Letland heerst de corruptie en het heeft één van de kleinste kathedralen die ik ooit zag (de Hasseltse bisschopskerk buiten beschouwing gelaten), Estland heeft dé beste peperschnaps en gaat politiek en sociaal een moeilijke toekomst tegemoet met de Russische minderheid aldaar, Finland blijkt tweetalig te zijn en tevens geen lid van de NATO, en tenslotte heeft Zweden procentueel inderdaad een knappere bevolking en ik moet toegeven: Stockholm is prachtig!

Nogmaals dank aan het ongelooflijk leuke gezelschap waarmee ik dit avontuur mocht beleven.
“We should turn professional!” *knipoog*

Het was de augustus van dat festival, Pukkelpop genaamd. Ik heb geweigerd erover te schrijven tot de storm wat bedaard was (letterlijk en figuurlijk). Het was een verschrikkelijke ervaring, ik was bang, enorm bang zelfs. Maar net zoals voor het gros van de bevolking, is het leven voor mij ook voortgegaan. Trouwens, het was een fantastische bedoening vooraleer de ramp zich voordeed. Dat er compensaties komen voor de gemiste optredens, lijkt me maar normaal. Neen, ik hoef geen € 155 terug gestort te zien op mijn bankrekening, maar wel een geste naar volgend jaar toe. Dat met de veronderstelling dat er volgend jaar weer gefeest wordt op de Kiewitse weide. Werd San Fransisco verlaten na de verwoestende aardbeving van 1906?

September, dat brengt ons bij de één week durende Tongerse Grote Kermis, die telkens start op de tweede zaterdag van de Herftsmaand, met als hoogtepunt dé Donderdagkermis, de officieuze feestdag van België's oudste stad. Wat een leute, wat een plezier! Frieten, smoutebollen, appelbeignets, suikerspin, nougat, morellenbier, trappisten, loempia’s, hamburgers en karakollen waren me niet vreemd; mijn hele voedsel piramide bestond er waarlijk uit! Vandaar dat ik nu hevig aan’t fietsen ben geslagen, veelal vergezeld door een partijtje wortels om op te peuzelen langs de kant van de weg. Mmm (écht waar, wortels zijn lekker hoor)

Last but not least: de rust doorheen heel de zomer! De tijd die benut werd ter kalmeren van lichaam en geest. De voorbije weken brachten vele hersenspinsels en stof tot nadenken. Het gevolg?
Het aantal ‘speciale’ sms’en in de inbox werd gehalveerd. Hoe speciaal blijft een boodschap na een tijd?
Spullen werden opgeruimd. Materiële herinneringen blijven maar leuk zolang de eraan gekoppelde gebeurtenissen uitsteken boven de rest van het dagdagelijkse.
De msn en facebook vriendenlijsten werden grondig onder handen genomen, evenals de privacy instellingen. Indien u dat nog nooit deed, wordt het hoog tijd!
Stroomlijnen doet goed. Dingen loslaten is soms moeilijk, maar niet alles wat men loslaat, was daarom bij gevolg een last of overbodigheid. Eerder een schim uit het verleden, een schaduw. Schaduwen horen achter zich te liggen wen men naar zijn of haar lichtpunt toegaat. Zo neen, klopt er iets niet en moet men zich afvragen of de richting die men uitgaat nog strookt met degene die men wil uitgaan.

Tot slot, werd de kennissenkring uitgebreid. Laten we hopen dat de geplante kiemen uitgroeien tot mooie dingen. (Een combinatie van fauna en flora, straf eh?!)

Ja, wat een leuke zomer!
Maar nu terug naar kot, de kermis is voorbij.

Vaderdag en de examenbaard

Verleden zondag, vaderdag, net zoals elke tweede junizondag van de voorbije decennia. Mijn thuisstad barstte van de geluidsgolven, een muziekfestival. En massa’s volk! Ja, het is leuk vertoeven in een levendige  omgeving. Zeker tijdens het blokken, een periode waarin aangename afleidingen een meerwaarde zijn.

U kan het al raden, wekenlang studeren doe ik liever in mijn heimat. Het woord ‘thuis’ neem ik steeds minder in de mond, maar toch blijf ik het daar beschouwen als een toevluchtsoord. Het oude bed, de groene hof vol bloemen en de hoge deuren waarvan men vergat dat ze kraakten bij het openen. O die nostalgie! Een geborgenheid zonder zorgen, de examens buiten beschouwing gelaten… Ook leuk is terug zijn eigen (weinige) post te mogen ontvangen. Veelal reclame voor elektronische apparatuur met betrekking tot de toen opkomende commerciële feestdag.

Een prikkelend neveneffect van wekenlang studeren is de examenbaard, een fenomeen dat wel vaker voorkomt bij de (vooral mannelijke) student. Het toeval wil dat mijn trimapparaat al weken tegensputterde. Nuja ‘mijn’; het is een left-over van mijn vader; en aangezien ik ben opgevoed in de geest van ‘Is het nog niet opgebruikt, dan kunt ge nog verder’, kon ik dus nog verder. Tot nu! Het arme ding had het begeven, tijd voor vervanging.

“Wat mag het zijn?”, vroeg de winkeldochter. “Iets om me mee te scheren”, antwoordde ik naïef.  Na veel  gehakketak over sterktes, merken en kleuren kwamen we uit bij een ‘cruzer’, and it’s quite a contraption indeed, might I say! Al die hulpstukken, al die standen, wat een lader. “Dat machien werkt ook onder water, voor als wanneer ge u wast”, voegde ze er nog aan toe; het plaatselijke dialect durft soms nog doorschemeren. Een aangename korting ter ere van de vaderviering overtuigde me dan ook tot de aankoop ervan.

Maar toen, “Hoe moet ik dat gebruiken madame?” (ik ben een beleefde jongeheer). “Ja jong, daar ken ik niks van. Lees het boekske eens, of vraag het aan uwe pa”, was het harde maar vriendelijk bedoelde antwoord. Hoe kon zij weten dat hij een goede 5 jaar geleden klaarstond om me in te wijden is de kunst van het scheren. Ik had er toen geen tijd voor; Sims 2 was net iets belangrijker, ziet u. Een paar weken later zat de leerling zonder leraar.

14 juni 1950, zijn geboortedag. Vandaag, mijn vaderdag.
Laten we het vieren met een eerste, zij het geïmproviseerde, elektrische scheerbeurt!

The return of that feeling

*handgeklap*

Een welgemeende gegroet beste lezers, ik ben er weer. Dank aan allen om nogmaals te kijken wat ik hier zomaar te lezen schrijf.

Het is weer blok! Dé blok, dé periode waarin van de student wordt verwacht dat hij studeert, dat hij zich afzijdig houdt van enige afleiding zoals Facebook of andere virtuele amusementen, dat hij niet feest en vooral niet in het openbaar verschijnt. Wat is er daar mis mee? Ik weet het niet. 

Toch krijg ik steeds één der vragen "Moet ge niet studeren?", "Ge kent al alles?" of "Kunt gij zomaar pauzes nemen?". Vaak wordt dat ook nog gevolgd door "In mijne tijd was dat anders!", "Tegenwoordig wordt er niet meer geleerd!" of "In Brussel is dat anders dan in Leuven zeker?!". Of een (al dan niet terechte) trotse moeder die beweert dat haar zoon of dochter zich al een week opsluit om volop te studeren: "Maarja, gij zult een ander systeem hebben..." op een ietwat neerbuigende toon.

Ik snap al die bemoeienissen niet.

Een ander aspect van de blok (in mijn geval) is het thuis zijn. Wat is het zalig om niet opgesloten te moeten zitten op ettelijke vierkante meters, te kunnen genieten van het mooie weer in eigen tuin of het leven dat iets passiever wordt wanneer dranken en spijzen  voorzien worden door de ouderlijke macht. Ja, passiever. De controle over het eigen leven wordt deels terug afgestaan ten voordele van comfort. Lui? Een beetje. Gemakkelijk? Absoluut!

Is lui gelijk aan gemakkelijk? En/of vice versa? Ik laat het aan U over. We kunnen het er later eens over hebben.

Het laatste belangrijk aspect dat ik zou willen bespreken, is dát gevoel. Dat gevoel dat bestaat naast de vermoeidheid, de verveling, de stress. Dat gevoel waardoor de zon meer schijnt, de muziek aanstekelijker is, het menselijk contact meer voldoening geeft en de mensheid interessanter lijkt. Het poetsen wordt een noodzakelijke bezigheid, evenals het herorganiseren van het schrijfgerief. De vakantie komt steeds korter bij, maar het maken van concrete plannen blijft een precaire opdracht. Het achterlopen op een schema gaat gepaard met ogenschijnlijk desastreuze, doch vaak imaginaire gevolgen; het erop voorlopen veroorzaakt schuldgevoelens die zelfs niet vergaan door het drinken van het helende water uit de Lethe. Kent u dát gevoel? Uniek!

Tot snel dames en heren, vrienden, kameraden

Tot een volgende pauze

*handgeklap*